W Wielkiej Brytanii rozgorzała nowa odsłona sporu, który nie schodzi z czołówek: czy dobro migrantów ma pierwszeństwo nad prawami lokalnych obywateli? W sporze o hotel Bell w Epping Forest, przez sądy i resorty rządu, wyraziście wybrzmiało: azylanci (nawet ci z oskarżeniami o przestępstwa) nie mogą stać się bezdomni – nawet jeśli odbywa się to kosztem protestujących lokalnych społeczności.
To nie tylko prawnicza batalia. To dramat polityczny, społeczny i – nie bójmy się słowa – kulturowy, który ujawnia głębokie pęknięcie: czy kraj należy jeszcze do Brytyjczyków, czy już do instytucji tłumaczących każdą decyzję „nienaruszalnymi fundamentalnymi prawami człowieka”?
Autor poleca: Kryzys patriotyzmu w UK: kiedy miłość do kraju staje się problemem
„Prawa azylantów ważniejsze niż obawy lokalnych mieszkańców”
Sędzia Apelacyjny jasno podkreślił: obowiązek państwa do niedopuszczenia do bezdomności migrantów (w myśl art. 3 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka) stoi ponad lokalnymi interesami samorządu, nawet jeśli argumentowano, że hotel był miejscem protestów po oskarżeniach o napaść seksualną na nieletnią.
Prawnicy Home Office wprost zadeklarowali, że… „istotne interesy publiczne nie są równe” i to rząd, nie lokalna rada, reprezentuje „całość interesu publicznego Wielkiej Brytanii”.
Jednocześnie dokumentacja sądowa jasno wskazuje: kontrola planowania jest ważna, ale nie może stawać ponad „nienaruszalnym” obowiązkiem wynikającym z międzynarodowych traktatów.
Wieczór po wyroku sądowego był pełen nerwów – policja musiała stawić czoła demonstrantom próbującym wedrzeć się do hotelu. Fala niezadowolenia płynie dalej: do sądów szykuje się już co najmniej 13 innych rad, także… zarządzanych przez Partię Pracy.
Konserwatywni liderzy deklarują walkę prawną, Chris Philp oskarża rządzących o „wykorzystywanie sądów przeciw społeczeństwu”, Kemi Badenoch zachęca konserwatywne rady do szturmu sądowego, a tymczasem… Partia Pracy zatwierdza status quo.
CYNICZNYM OKIEM: Paragraf jest elastyczny – dla sędziego i prawnika elastyczność, dla mieszkańca przymus i bezsilność; dla azylantów to karta wstępu do hotelu za publiczne pieniądze, dla protestujących – w najlepszym razie mandat.
Co naprawdę mówi orzeczenie?
- Władza centralna i EKPC mają pierwszeństwo przed lokalną autonomią i protestem społecznym
- Państwo ma formalny obowiązek przeciwdziałania bezdomności migrantów – nawet jeśli ceną są koszty społeczne, wizerunkowe i bezpieczeństwa
- Pokusa „precedensu” budzi lęk – sąd ostrzegł: zamknięcie hotelu w Epping mogłoby wywołać lawinę pozwów i zmian w polityce migracyjnej
Piętrzące się napięcia i komunikaty od polityków
Konserwatyści i opozycja wywierają presję na lokalnych radnych, by walczyć o odzyskanie kontroli nad polityką migracyjną, ale rząd, poprzez swoich przedstawicieli i prawników, jednoznacznie staje po stronie twardej wykładni EKPC.
Warto odnotować bezpośrednie pytanie dziennikarza skierowane do posłanki Partii Pracy Bridget Phillipson: „Czy zgadzasz się, że prawa azylantów są ważniejsze niż mieszkańców Epping?”
Odpowiedź: „Tak, oczywiście, że tak.” Brak zbędnego krążenia wokół problemu. Szczerość czy kapitulacja?
WTF have I just watched?!
Labour MP Bridget Phillipson is asked if she agrees with the Home Office that the rights of illegal migrants are more important than the rights of the people of Epping.
"Yes, of course we do"
They don't even bother to hide it.
Utterly vile. pic.twitter.com/8VgBma3MfD
— Lee Harris (@addicted2newz) August 31, 2025
CYNICZNYM OKIEM: Można powiedzieć, że Brytania stworzyła nową, nieformalną hierarchię obywatelską – migranci najpierw, tubylcy potem, a reszta… na koszt własny i cudzy.
Wyrok Sądu Apelacyjnego w sprawie Epping Forest dobitnie pokazuje, że między retoryką „państwa prawa”, a realiami życia społeczności istnieje głęboka przepaść. Dla jednych to triumf norm humanitarnych, dla innych – absolutny upadek zaufania społecznego, bezpieczeństwa i poczucia wpływu na własne losy.
Pytanie nie brzmi już, kto ma rację, lecz jak długo brytyjskie społeczeństwo wytrzyma narastające tarcia i czy hierarchia praw narzucona przez interpretację sądową nie stanie się iskrą dalszych podziałów. Rozdźwięk między „obowiązkami państwa”, a „poczuciem sprawiedliwości” osiągnął nowy poziom – i przestaje być tylko brytyjskim problemem.
