Dokładnie 54 lata temu, 15 sierpnia 1971 roku, prezydent Nixon wprowadził historyczną decyzję – oficjalne odstąpienie amerykańskiego dolara od standardu złota. W jednym geście wbił ostatni gwóźdź do koncepcji waluty powiązanej z fizycznym aktywem, zapisanej w amerykańskiej konstytucji. Ale hejt na konstytucję można więc spokojnie przenieść do muzeum – tu chodzi o to, co rządzący zrobili z samym dolarem.
Kłamstwa z wysokich miejsc – historia pełna obietnic bez pokrycia
Nixon, jak przystało na polityka, zademonstrował na żywo swoje mistrzostwo w obietnicach: odłączenie dolara miało być „tymczasowe”, a amerykańska waluta – rzekomo – miała zachować swoją siłę nabywczą. Obietnice brzmią znajomo?
Przed tym dniem sekretarz skarbu i urzędnicy Fed szumnie zapewniali, że odłączenie dolara od złota uczyni amerykańską walutę silniejszą, a złoto wycenione zostanie niżej – rzeczywistość okazała się dokładnym zaprzeczeniem.
Od tamtej chwili dolar, mierzony w miligramach złota, stracił ponad 99% swojej wartości. Dziś za dolara kupimy tego, co przed laty za niewielką część jego wartości. Tymczasem cena złota wzrosła o ponad 8000%.
OSIEM TYSIĘCY PROCENT. To nie pomyłka – złoto zachowało wartość, podczas gdy dolar przepadł w finansowym odmęcie rosnącego długu.
CYNICZNYM OKIEM: To tak, jakbyś płacił za samochód, który rozbija się na każdym zakręcie, podczas gdy złoto to antyczny Rolls-Royce, który przez lata jeździ bez zarzutu – tylko nikt nie chce go dziś brać na jazdę próbną.
Dług dolarowy – gigantyczny balon, który rośnie
W 1971 roku amerykański dług publiczny wynosił zaledwie 398 miliardów dolarów. Dziś przekracza już astronomiczną kwotę 37,2 biliona dolarów!
Ta liczba mówi wszystko o skali inflacji długu i totalnym porzuceniu zasad finansowej odpowiedzialności przez amerykańskie elity polityczne i ekonomiczne.
Lekcja jest niezwykle prosta: waluty bez pokrycia sprzyjają zadłużeniu, które dewaluje siłę pieniądza. Historia zna wiele takich cykli i każdy z nich kończył się zniszczeniem rodzimej waluty i chaosami finansowymi. Złoto, w przeciwieństwie do papierowych pieniędzy, to uczciwy kruszec, który rośnie w wartości dokładnie dlatego, że papierowe waluty systematycznie tracą.
Od nieuczciwości do desperacji – polityka krzywdzi obywateli
Od lat widzimy, jak polityka bez odpowiedzialności prowadzi do nerwowych reakcji, wzajemnego obwiniania i coraz bardziej chaotycznych decyzji. Prezydent nazywa szefa Fed „totalnym przegranym”, a każdy krok wydaje się desperacką próbą przedłużenia status quo.
To nie tylko amerykański fenomen – to globalna choroba, a Europa i świat borykają się z tym samym problemem.
W 1997 roku światowy dług wynosił około 30 bilionów dolarów. Dziś szacuje się, że przekracza on galopujące 300 bilionów dolarów.
Na niekorzyść realnej ekonomii działa przekonanie elit, że taki dług da się utrzymać bez konsekwencji – za pomocą jeszcze większego tworzenia pieniędzy z powietrza.
CYNICZNYM OKIEM: To jak próba gaszenia pożaru benzyną. Im większy dług, tym więcej dodruku, a skończy się to eksplozją, którą będzie trudno kontrolować, a konsekwencje odczuje niemal każdy.
Z historii ostatnich lat wiemy, że kryzysy rynku kredytowego – choć rzadko omawiane w mainstreamie – są na porządku dziennym. Kryzys repo w 2019, załamanie rynków w 2020, kryzys GILT w 2022, kryzys bankowy 2023, a nawet kryzys celny z 2025 roku to kolejne symptomy pękającej bańki długu.
Banki centralne na tę chwilę radzą sobie kolejnymi obniżkami stóp i dodrukami, czyli – mówiąc wprost – odkładają problem na przyszłość.
Bańka na rynku akcji – niebezpieczna gra pozorów
Coraz większa ilość pieniądza napędza również rynek akcji, który od kilku lat jest sztucznie utrzymywany na wysokich wycenach. Paradoksalnie – błyskawiczne wzrosty doprowadzają tylko do kolejnych bankructw i spadków, które uderzą za chwilę.
Fałszywie optymistyczne dane o rynku pracy, niewidzialna inflacja i manipulacje statystykami maskują prawdziwe problemy gospodarcze. Większość wzrostu kapitału koncentruje się w rękach kilku gigantów, których wyceny przekraczają wszelkie rozsądne granice.
CYNICZNYM OKIEM: To już nie jest rynek – to spektakl, w którym elity pilnują, by pokazać dobrą minę do złej gry, podczas gdy miliardy szaraczków tracą oszczędności i perspektywy życia.
Złoto – jasny punkt na turbulentnym rynku
Odzwierciedleniem tego kryzysu jest rosnąca rola złota jako bezpiecznej przystani. Od 2022 roku zakupy złota przez banki centralne potroiły się, a Bank Rozrachunków Międzynarodowych uznał złoto za aktywo pierwszorzędne obok amerykańskich obligacji, które tracą na prestiżu.
Rośnie presja na indeks dolara DXY, który notuje najsłabszy półroczny wynik od 40 lat, a polityka celna zmienia się w chaotyczną grę, powodującą fluktuacje o wartości bilionów dolarów w kapitalizacji rynkowej w ciągu godzin.
Aby utrzymać popyt na dolara i stabilność finansową, USA wprowadzają Ustawę Genuis, która umożliwia fintechom i bankom prywatnym emitowanie cyfrowych stablecoinów powiązanych z dolarem, co w praktyce zamienia je w quasi-bankowe cyfrowe waluty centralne (CBDC).
Droga bez powrotu: dewaluacja jako jedyna opcja
Stopy procentowe, wzrost długu i ograniczona wiarygodność obligacji zmuszają Fed do jedynego wyboru między ratowaniem rynku długu a waluty – co prawdopodobnie oznacza odliczanie do dalszej dewaluacji dolara.
Wzrost cen fizycznego złota i srebra sygnalizuje utratę zaufania do papierowych walut. Przy rosnącym deficycie podaży srebro zyskuje na wartości, a dla cierpliwych inwestorów stanowi doskonałą lokatę.
Historia się powtarza – ku przestrodze dla kolejnych pokoleń, które muszą budować bogactwo poza systemem, zanim ten runie pod ciężarem własnych iluzji.
